Merhaba

Merhaba,

Ik zit nu een week in turkije en k kan dan maar best eens ets van me laten weten. Ik ben dus vorige vrijdag rond vier aangekomen n Istanbul samen met Johanna, een Gentse die dus ook een jaartje in Turkije zal verblijven. Op de luchthaven zaten al direct enkele enthousiaste vrijwilligers van AFS Turkije op ons te wachten. Na even nog te moeten wachten op 10 Amerikaanse AFSers, een Deense en een Argentijnse die nog moesten aankomen, konden we vertrekken. In het totaal zijn we met min of meer 35 AFS-studenten komende uit USA, België, Denemarken, Thailand, Argentië, Duitsland, Costa Rica, Italië, Ijsland, Nieuw Zeeland, China en wie weet nog ene die ik vergeten ben. Van de luchthaven zijn we naar ons hotel iets buiten Istanbul gegaan met een busje. Ahwel, voor de mensen die het nog niet wisten, het verkeer in Istanbul is dus werkelijk gestoord. Aan rijvakken doen ze daar niet aan mee. Ze rijden maar kriskras in het rond. Voorrangsregels? Gewoon eens toeteren doet hier in Turkije ook wonderen. Maar dan zijn we toch uiteindelijk na een anderhalf uur rijden aangekomen bij ons hotel. Iets wat door de Turkse vrijwilligers als een wonder werd beschouwd aangezien het spitsuur was in Istanbul. Eens aangekomen, heb ik dan mijn eerste Turks maal verorberd en vervolgens gezellig de rest van de studenten en vrijwilligers leren. De volgende dag waren er dan allerlei verschillende soorten workshops, van mijn eerste taalles tot turkse gewoontes tot een 'boys/girls only talk'.’s Avonds moest ieder land zich dan een beetje voorstellen in een ‘Talent show’. En bij deze zijn 'Ik hou van u' van Noorkaap, het dansje op 'Het smidske' van Laïs en het Belgische instrument bij uitstek, de saxofoon, wereldberoemd in Turkije. De volgende dag werd de AFS bende uiteengescheurd omdat iedereen naar zijn/haar stad ging afreizen. k heb dan ook het vliegtuig genomen naar Izmir. Eén keer aangekomen in Izmir gingen we naar het lokale AFS-bureau waar ik mijn gastfamilie voor het eerst ontmoet. Ik werd daar opgehaald door mijn vader Salim die een gepensioneerde landbouwingenieur s en mijn zestienjarig broerke genaamd Umut, die verbazend goed Engels praat. We zijn dan naar mijn thus aan de overkant van de baa van Izmr gereden. Daar heb k ook voor het eerst mjn gastmoeder ontmoet. De famle Bozkurt heeft ook nog een dochter maar de s tot januar/februar n Engeland,om daar engels te studeren. Ik woon dus n de volkse wjk van Karyaka. Ik zelf vnd het her wel gezellg,maar men gastbroer zegt dat er ook mensen zjn met slechtere ntentes, ets wat k nog net zelf heb gemerkt. De afgelope week ben k beetje bj beetje Karyaka en de rest van Izmr begnnen te verkennen,met alle soorten vervoersmddelen zoals boten en alle soorten bussen.Zo ben k al eens door het meer hstorsche gedeelte gewandeld, met allemaal van de klene gezellge straatjes maar mjn broerke heeft samen met een vrend van hem,eynar, me ook al een populare buurt van de jeugd laten zen. De Turkje-Belge gekte heb goed overleefd dankzj dat geljkspel en ook omdat k een AFS bjeenkomst had op dat moment had. Ook ben k begonnen met dat goee oude turks te leren en heb k gsteren zelfs men eerste Turkse les gekregen. Tot men grote spjt heeft mjn vader mj voordat k aankwam ngeschreven n een prvé-school. Deze zjn nameljk strenger en duren langer dan staatscholen. Zo k denk dat k het herbj ga houden. Ik zal de volgende keer eens ets meer schrjven over mjn gezn en school.

Turkiye'den selamlar!!!

Jeroen