Brief aan de Belgen volgens Mustafa: De exodus

Zoals ook in de goeie oude tijd de joden in Egypte voelde dat het tijd werd om te vertrekken( ze hadden namelijk vrij goede redenen, onderdrukking is niet bepaald een plezante ervaring), zo werd het vorige week ook tijd voor jeroen om het gastvrije gezin Bozkurt te verlaten. Maar jeroen had integenstelling tot mozes en zijn kameraadjes geen slechte redenen om zijn toenmalige woonplaats te verlaten. Integendeel zelfs, met de familie bozkurt kon ik zelfs heel goed overweg. Maar zoals ik al eerder had gezegd was deze grouwels eindelijk gezegend om een zus te krijgen zodat het er in het appartement van de familie Bozkurt weer wat minder plaats was. Zo toen waren we al met vijf. En nu tijd voor een raadseltje. Hoe leef je met vijf man in een apartement voor vier? Het juiste antwoord luidt: Men laat het jongste broertje genaamd umut slapen in de woonkamer. Maar tegelijkertijd onderging hun grootmoeder ook een zware knie operatie. Zij kon dus niet meer alleen wonen tijdens de revalidatie. Dus toen waren we met zes. Nu nog een raadseltje, hoe laat je 6 mensen leven in een apartement voor 4? Het juiste antwoord is: niet. Ik wist al voor dat ik naar Turkije kwam dat dit een welkomsfamilie was en waarschijnlijk niet mijn permanente familie zou zijn. Maar naar mate de vorige 2 maanden voorbij raasden, hoopte ik toch meer en meer dat ik bij de familie Bozkurt zou kunnen blijven. Maarjah het zij zo. Dan uiteindelijk heb ik dan toch afscheid genomen. Zo heb ik nog een ultieme poging gedaan om mijn broerke nog wat cultuur bij te brengen in de vorm van een jazzconcert en ook nog eens goed gebabbeld met mijn vader, in het Turks. Mijn moeder en zus hebben ook nog een ultieme poging gedaan om mij de wonderen van het Turks koken aan te leren. Helaas was 1 poging te weinig en om heel duidelijke redenen zeiden ze dat ik zeker nog eens moest terugkomen en dat ik butien culinaire redenen ook altijd welkom ben. Na het afscheid en hen ook nog eens hard te hebben bedankt, begon de exodus uit Kariyaka. Samen met mijn lieve AFS-counselor Sezin Kiziltan vertrok ik dan naar mijn Beloofde permanente gastfamilie. Maar zoals mozes en vriendjes ook niet direct terechtkwamen in hun Beloofde Land, zo ben ik ook nog niet direct naar mijn Beloofde gastgezin kunnen gaan omdat AFS nog bezig is met er 1 te zoeken. Dus heb ik mijn kamp voor het moment opgezet ten huize Kiziltan, totdat AFS een permanent gastgezin heeft gevonden. Ik woon nu aan de andere kant van de baai van Izmir, in de wijk göztepe in een appartement met een heel mooi zicht op de zee.De familie Kiziltan is een heel gezellig, uitgelaten en gastvrije bende. Ze bestaat uit vader Ali en moeder Berna, die weeral een goeie kok is,en hun twee kinderen, Sezai en Sezin. Ook is er vaak de vaste vriendin aan huis, Ege, die net als sezin talen studeert. Ik amuseer me hier voor het moment heel goed, zo ben ik al eens met het jonge volkje iets gaan drinken in een studentenpub.
Mijn Turks begint ook stillekes aan wat te verbeteren. Zo sprak ik met vorig gastgezin alleen nog maar Turks en op school probeer ik ook alleen maar Turks te spreken. Zo heb ik vorig week iemand leren kennen op het openbaar vervoer in het turks. Iets waar ik op dat moment heel trots op was. Maar laten we dan toch nog niet te vroeg victorie kraaien, mijn Turks kan zeker nog heel verbeteren.

En tot zover deze korte lezing

Mustafa